بنام خدا

فدای همت و مهر و وفای توعباس           که قد هر" الفی" پیش قامتت " نون" شد 

در وصف حضرت ابوالفضل علیه السلام در تاریخ این گونه آمده است که ، ایشان بسیار رشید، شجاع ، دلیر ، بلند قد و زیبا بود.  " و کان یدعی قمر بنی هاشم" یعنی او را " ماه بنی هاشم" لقب داده بودند. شجاعتش را از حضرت علی علیه السلام به ارث برده بود.

بنابر روایاتی در روزعاشورا، حضرت ، خدمت امام حسین عرض می کند: برادرجان، به من هم اجازه میدان رفتن بدهید، سینه ام تنگ شده است، دیگر طاقت ندارم.

ابا عبدالله فرمود: برادرم! حال که می خواهی به میدان بروی، برو برای کودکان آب بیاور.

در کربلا به حضرت عباس لقب" سقا" ( آب آور) داده بودند؛ چرا که تا روز عاشورا چند بار، صف دشمن را شکافته و برای اطفال آب مهیا کرده بود.

حضرت عباس (ع)  برای آب آوردن به میدان رفت. با شجاعت جمعیت را کنار می زد. حضرت وارد شریعه فرات می شود. اسب خود را داخل آب می برد. اول مشک را پر از آب می نماید و به دوش می گیرد. می گویند اسب تا زیر شکم در آب بود. حضرت دست می برد زیر آب، مقداری آب با دو مشت خود تا نزدیک لبهای مقدس می آورد. آنهایی که از دور نظاره گر بودند، گفته اند: اندکی تامل کرد، بعد دیدیم آب را روی آب ریخت . هنگام بیرون آمدن از شریعه، رجزی خواند که مخاطب خود ایشان بود:

یا نفس من بعد الحسین هونی

و بعده لا کنت ان تکونی

هذا الحسین شارب المنون

و تشربین بارد المعین

هیهات ما هذا فعال دینی

ولا فعال صادق الیقین

ای نفس ابوالفضل! می خواهم دیگر بعد از حسین زنده نمانی. حسین شربت مرگ می نوشد، حسین بالب تشنه در کنار خیمه ها  ایستاده است و تو می خواهی آب بیاشامی؟ ! پس مردانگی کجا رفت؟ شرف کجا رفت؟ مواسات کجا رفت؟...

در همین حال شنیده شد که رجز حضرت عباس (ع )عوض شد. فریاد می زد:

والله ان قطعتموا یمینی

انی احامی ابداً عن دینی

و عن امام صادق الیقین

نجل النبی الطاهر الامین

به خدا قسم اگر دست راست مرا هم قطع کنید، من دست از دامن حسین بر نمی دارم.

طولی نکشید که رجز تغییر کرد:

یا نفس لا تخش من الکفار

و ابشری برحمة الجبار

مع النبی السید المختار

قد قطعوا ببغیهم یساری

دراین رجز فهماند که دست چپش هم قطع گردیده است . نوشته اند: حضرت عباس (ع ) با آن هنری که داشت، به هر زحمتی که بود مشک آب را چرخاند و خودش را روی آن انداخت. ولی باز دشمن به ایشان حمله برد و حضرت از روی اسب بر زمین افتاد و به شهادت رسید.(1)

حضرت عباس ( ع ) از منظر اهل بیت علیهم السلام
کلام معصومین (ع ) درباره شخصیت حضرت ابوالفضل علیه السلام طلوعی دیگر از معرفت در آسمان دلها می آفریند.
امام سجاد (ع ) بلندای عظمت مقام عمویش ابوالفضل علیه السلام را چنین وصف می نماید:

" خدا عمویم عباس بن علی را رحمت کند، به راستی ایثار و جانبازی نمود، جنگ نمایانی کرد تا دستانش قطع شد و خود را فدای برادرش نمود. خداوند در برابراین فدارکاری- همانند عمویش جعفرطیار- دو بال به اوعنایت کرد تا به یاری آنها ، همراه فرشتگان در بهشت پرواز کند. همانا عباس نزد خداوند تبارک و تعالی مقامی دارد که تمامی شهیدان، در روز قیامت، براو غبطه می خورند و رسیدن به آن مقام را آرزو می کنند.(2)

امام صادق علیه السلام نیز در عباراتی روشن و معرفت آموز عمویش عباس بن علی را صاحب صفات زیر می شمرد:

" بصیرت نافذ، بینش عظیم، ایمان بسیار و شدید، جهاد در محضر امام حسین ( ع )، جانبازی و ایثار ، شهادت در راه امام خود، تسلیم در برابر جانشین رسول خدا(ص)، تصدیق امام زمانش ، وفاداری ، تلاش تا آخرین حد و...."(3)

امام زمان حجة ابن الحسن العسکری علیه السلام در وصف عموی خود حضرت ابوالفضل (ع ) می فرماید:

" سلام بر ابوالفضل العباس، پسرامیرمومنان علیه السلام ، آن که جان خود را نثار برادرش کرد، دنیا را وسیله آخرت خود قرار داد و فدای برادرش شد. او که نگهبان بود و بسیار کوشید تا آب را به لب تشنگان حرم برساند و دو دستش در جهاد فی سبیل الله قطع شد. خداوند قاتلان او یزید بن رقاد و حکیم بن طفیل طائی را از رحمت خود دور سازد.(4)

پی نوشتها:
1- مجموعه آثار شهید مطهری، ج 17، ص 97.
2- خصال شیخ صدوق، ج 1، ص 68.
3- مولد العباس بن علی (ع) ، ص 97.
4- بطل العلقمی، ج 2، ص 311.

 برای طرح سوالات خود در زمینه موضوعات قرانی روی اینجا کلیک کنید

وبلاگ مفید

عدل الهی