چشم ها غرق تماشا ، که نيامد عباس

نگران بر لب دريا ، که نيامد عباس

اشک ها همسفر آه ، در آن لحظه ي تلخ

خسته از ديدن صحرا که ، نيامد عباس

کودکان منتظر او که مگر بر گردد

آه از اين شوق تماشا ، که نيامد عباس؟!

بانگي از دور که در حنجره زخمي دارد

مي کند فاش سخن را : که نيامد عباس

کودکي از دل خيمه ، به پدر مي گويد :

تو نديديش ؟ بگو ، يا که نيامد عباس!